We wrześniu 2021 r. w Pracowni Działań Twórczych w Poznaniu uczestniczyłam w warsztatach tematycznych prowadzonych przez o. Mateusza Orłowskiego SJ.
Ikona Matki Bożej Orędowniczki (znana również jako Madonna św. Łukasza, Madonna z Wieczernika, Mistrzyni dziewic, Dziewica modlitwy, Haghiosoritissa – z gr. “Święte naczynie próśb naszych”) znajduje się w klasztorze sióstr dominikanek na Monte Mario w Rzymie. Wizerunek w technice enkaustycznej (w tej technice wykorzystywano gorący wosk i żywicę, podobnie jak przy wykonywaniu mumii egipskich w pierwszych wiekach naszej ery. Dzięki woskowi obrazy były odporne na wilgoć i zachowały wyrazistość barw do naszych czasów) powstał w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Kościół w Jerozolimie otaczał go szczególną czcią. Według tradycji został on namalowany przez św. Łukasza Ewangelistę po zmartwychwstaniu Jezusa. Apostołowie chcieli w ten sposób ocalić od zapomnienia piękno duchowe i fizyczne Maryi.
Za wczesnym powstaniem ikony przemawia sposób przedstawienia Maryi jako modlącej się orantki (charakterystycznie wzniesione ku górze ręce). Przedstawienie zapewne pochodzi z czasów przed soborem efeskim (431 r.), kiedy to zdefiniowano pierwszy dogmat o Maryi. Odtąd Święta Dziewica była czczona w Kościele jako Theotokos – Bogarodzica, a artyści zaczęli rozpowszechniać dogmat o Bogarodzicy w swoich pracach.
Tradycja wiąże z tym obrazem dwie modlitwy: „Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko” i „Regina coeli laetare” – „Królowo nieba, wesel się”.
Przedstawione Oblicze Maryi emanuje wyjątkowym blaskiem. Maryja modli się za nas i wstawia się za nami u Boga. Oczy Maryi z matczyną czułością patrzą na człowieka, a Jej skierowane w prawą stronę dłonie, wskazują drogę do Jezusa. W pracy nad tą ikoną piękne i dobre jest to, że nie odtwarzamy starożytności, nie kopiujemy jej, tworzymy swoją ikonę – malujemy od nowa, nadając jej nowe życie – a to nie jest ani gorsze, ani lepsze…
Informacje na temat ikony Matki Bożej Orędowniczki zaczerpnięte z:
